مدح و مرثیۀ امام هادی علیه‌السلام
سر ما محـفلِ سودایِ علی‌النقی است جانِ ما نـذرِ قـدم‌هایِ عـلی‌النقی است دلِ ما غـرقِ تـمـنایِ علی‌النـقی است دین مان چیست تولایِ علی‌النقی است ما که از روزِ ازل عاشق و خاطر خواهیم زیـرِ دیـنِ کَــرَمِ هــادیِ آلُ الـلــهـیــم از هدایتگری‌اش، اهلِ هدایت شده‌ایم لطفِ او بوده که اینقدر عنایت شده‌ایم خار راهش شده و صاحبِ عزّت شده‌ام کاسه لـیسانِ سرِ خوانِ ولایت شده‌ایم عشقِ ما بر پسرِ فاطمه مادرزادی‌ست هرچه داریم از الطافِ امام هادی‌ست پسرِ حضرت جودی و سراپایت لطف می‌چکد از عرق چهرۀ زیبایت لطف ما که دیدیم فقط از یدِ طولایت لطف گشته صادر همۀ عمر ز لبهایت لطف جامعه با جملاتِ تو عَجب شیرین است حرف‌هایِ تو همه مثل رُطب شیرین است در غم دوریِ خود از حرمت می‌سوزیم سوم ماهِ رجب شد ز غمت می‌سوزیم با نفس‌هایِ تو از باز دمت می‌سوزیم پا برهنه مرو مثل قـدمت می‌سـوزیم پابرهنه شدی و موی پـریشان کردی یـادِ دردانـۀ ســالارِ شـهـیـدان کـردی میدواندن تو را از پی مرکب، ای وای داغ می‌خورد به قلبِ تو مرتب، ای وای پا برهنه وسط کوچه معذب، ای وای چقدر سوخت دلت از غم زینب، ای وای گرچه در بـزم شـرابِ مـتوکل رفـتی شکر زیرا به سلامت سویِ منزل رفتی سـیـنۀ سـوخـتـۀ سـیـنه‌زنت شـد پـاره جگـرِ مـادرت از سوخـتـنت شد پاره از درون آه، تــمـام بـدنـت شـد پــاره چون کـشیدن تو را پیـرهنت شد پاره پیرُهَن چاک زدم تا حـسنی زار زنم هـمره‌ات بر بـدنِ بی‌کـفـنی زار زنـم تنِ صـد پـارۀ جـدت به زمـین افتاد و وسـطِ گـودیِ گـودال ز زین افـتـاد و از رکـابِ شـه افـلاک نـگـین افـتاد و شمر زد قهقه در دشت طنین افـتاد و نیـزه‌ها کُـشـتۀ خونـین بدنی را بردن از تـن بی‌سـرِ او پـیـرهـنی را بـردن |